آموزشگاه موسیقی ارغنون

سنتور، سازی است به شکل ذوزنقه متساوی الساقین و از سازهای زهی مضرابی(زخمه ای) مطلق است که در ساخت آن، چوب و فلز به کار می روند. این ساز را نشسته، در حالی که ضلع بزرگ تر آن به صورت افقی در مقابل نوازنده قرار دارد، با دو مضراب چوبی می نوازند،. سنتور نیز مانند دیگر سازهای ملی و محلی در اندازه های مختلفی ساخته می شود.

ویولن ساز زهی و آرشه ای است. این ساز کوچکترین عضو سازهای زهی-آرشه ای است. اصالت این ساز به کشور ایتالیا بر میگردد. برای نواختن روی شانهٔ چپ قرار میگیرد و با آرشه که در دست راست نوازنده است، نواخته می شود. تاریخچه ویولن در اروپا به قرن ۹ میلادی بازمی گردد.

ساز هنگ درام یکی از موفق ترین سازهای ابداعی هزارهی جدید است؛ این ساز تقریبا به تازگی در میان مردم شناخته شده است. جالبت ترین ویژگی این ساز صدای منحصر به فرد آن است که تقریبا هرکسی را به خود جذب میکند.این ساز از دوصفحه بیضی شکل از جنس فلز تشکیل شده است، که به صورت قرینه به هم چسبانده میشوند. فلیکس روهنر و سابینا شارر کسانی بودند که این ساز را برای اولین بار ابداع کردند و نام این دو نفر به عنوان ابداع کنندگان این ساز ثبت شدهاست.

گیتار نوعی ساز زهی است که با پیک یا انگشت نواخته میشود و از این جهت که سیمهای آن در اثر ارتعاش تولید صدا میکنند، به سازهای گروه زهی تعلق دارد. این نوع گیتار شش سیم دارد و این ساز علاوه برداشتن قدمت تاریخی قابل توجه، توانستهاست همگام با تحولات موسیقی غرب پیشرفت چشمگیری داشته باشد؛ که در نتیجه گونههای متفاوتی از آن به وجود آمده و هماکنون جایگاه ویژهای در موسیقی جهان دارد

تار، از سازهای زهی مضرابی(زخمه ای) مقید است که در ساخت آن چوب، پوست، استخوان، زه(روده تابیده چهارپایان) و فلز استفاده می شود از حدود دویست سال پیش، تار، یکی از سازهای اصلی موسیقی ملی ایران بوده است. نوازنده تار ایرانی در حالت نشسته تار را به صورت افقی روی ران پا قرار می دهد به طوری که دسته تار طرف چپ و کاسه طنینی طرف راست قرار می گیرد. نوازنده سر انگشت های دست چپ را روی دستان هایی که در طول دسته تاز بسته شده اند حرکت می دهد و با مضرابی که در دست دارد به سیم ها زخمه می زند.

پیانو یکی از سازهای صفحه کلیددار و مشهورترین آنها است. صدای پیانو در اثر برخورد چکش هایی با سیم های فلزی آن در داخل جعبه چوبی تولید میشود. این چکش ها در اثر فشرده شدن کلیدها (کلاویه ها) به حرکت در میآیند. سیم های پیانو به صفحه ای موسوم به صفحهٔ صدا متصل شده اند که نقش تقویت کنندهٔ صدای آن ها را دارد. پیانو را بارتولومئو کریستافوری در حدود سال۱۷۰۰میلادی در شهر پادووای ایتالیا اختراع کرد. نام این ساز در ابتدا گراوی چمبالو کل پیانو ا فورته بوده است، که از دو قسمت پیانو به معنی ملایم و فورته به معنی صدای بلند تشکیل شده است و به خوبی منعکس کنندهٔ توانایی این ساز در تولید شدت های گوناگون میباشد.

سه تار، از سازهای زهی مضرابی(زخمه ای) مقید است که در ساخت آن از چوب، فلز و زه یانایلون استفاده می شود. سه تار را از خانواده تنبور دانسته اند و امروزه، در مقایسه، به تار نزدیک تر است و معمولا نوازندگان تار با نواختن سه تار نیز آشنا هستند. این ساز را در حالت نشسته به صورت افقی روی ران پا قرار می دهند، به نحوی که دسته آن در طرف چپ و کاسه در طرف راست نوازنده قرار می گیرد. نوازنده سر انگشت های دست چپ را در طول دسته روی دستان ها حرکت می دهد و با ناخن انگشت سبابه دست راست به سیم ها زخمه می زند. سه تار را به علت سبکی وزن، ایستاده هم می توان نواخت

نی، از سازهای بادی کهن و از جنس گیاه نی است که طول آن از شش گره و هفت بند تشکیل شده و به همین دلیل آن را نی هفت بند می گویند. هنگام نواختن، هوا از دهانه نی وارد می شود و با انگشت گذاری بر سوراخ ها و با تغییر فشار هوا، صداهای مختلف به وجود می آیند، بخش زیادی از هوای دمیده شده، از سوراخ های باز نی خارج می شود و نوازنده با انگشت های هر دو دست، سوراخ ها را باز و بسته می کند. تعداد 5 سوراخ در طرف جلو و یک سوراخ در قسمت عقب نی ایجاد می کنند.هر چه لوله ساز باریک تر و کوتاه تر باشد صدای آن زیرتر است و برعکس. نی ساز تک نوازی است و نمی توان آن را کوک کرد.

تمبک از سازهای کوبه ای است و اصطلاحا به آن ضرب هم گفته می شود. این ساز از چوب درخت گردو، افرا یا توت به صورت یک تکه، در دو قسمت تنه، حجیم تر و نفیر، باریک تر در اندازه های متفاوت ساخته می شود. طول تمبک از دهانه بزرگ تا دهانه کوچک معمولا 44 سانتی متر است. هنگام نوازندگی، تمبک را افقی به صورتی که دهانه بزرگ تر رو به بیرون باشد روی ران پای چپ میگذارند و با دو دست بر پوست ضربه می زنند. اغلب اندازه تمبکی که در ارکستر به کار می رود بزرگ تر و برای تک نوازی کوچک تر است.

کمانچه از سازهای زهی آرشه ای مقید است که در ساخت آن، چوب، پوست، استخوان و فلز به کار رفته. کمانچه را در حالت نشسته می نوازند، به این صورت که ساز به طور عمودی در دست چپ نوازنده قرار می گیرد و انگشت های همین دست در طول دسته حرکت می کنند و آرشه با دست راست به صورت افقی، در حرکات رفت و برگشت، بر سیم ها کشیده می شود. کمانچه پایه ای به شکل میله فلزی دارد که زائده پهن انتهای آن روی پا یا زمین قرار می گیرد. این ساز را معمولا از چوب کهنه و عمل آمده درختان گردو،توت و افرا می سازند.

دف از سازهای کوبه ای است که در ساخت آن از چوب، پوست و فلز استفاده می شود. در طول جدار داخلی کمانه، در فواصل معین، حلقه هایی فلزی نصب شده اند و بر یک طرف دهانه پوست کشیده شده است. این ساز را هنگام نواختن به طور عمودی، کمی مایل به سمت چپ بدن با دو دست می گیرند و با انگشت های هر دو دست به سطح پوست ضربه می زنند. دف علاوه بر استفاده در آیین های خاص عرفانی، امروزه در همراهی با سازهای دیگر و گروه نوازی نیز بسیار به کار می رود.

ویولنسل یا ویلنسل یا ویولونسل یا چِلو، سازی زهی و آرشهای از خانوادهٔ ویولن است. صدای این ساز در منطقهٔ میانیِ سازهای این خانواده قرار دارد.ویولنسل از ویولن و ویولا بزرگتر است. در هنگام اجرا، این ساز در بین دو پای نوازنده قرار میگیرد و از طرفی دیگر، توسط میله ای که در انتهای آن تعبیه شده، روی زمین استوار میشود. این ساز از خانوادهٔ سازهای زهی (آرشهای) است. استفاده از این ساز در تکنوازی ها (سُلو)، در گروه نوازی ها، از جمله در ارکسترهای مجلسی و ارکسترهای سمفونیک متداول است.

اهمیت یادگیری موسیقی در سنین پایین سبب ایجاد شدن یک شاخه از موسیقی به نام آموزش موسیقی کودک(ارف)شده است.این روش توسط کارل ارف، آهنگساز آلمانی و مدرس موسیقی، در بین سال های1920تا1930ایجاد شده است. از جمله مزایای آموزش موسیقی به کودکان،افزایش هوش و خلاقیت، بهتر شدن عملکرد درسی، تقویت زبان و آرامش یافتن است. ابزار های موسیقی که در این روش استفاده می شوند شامل ساز های سیلوفون، متالوفون، بلز، سنج، طبل، دایره و فلوت است.

صدای انسان ، توانایی اجرای تعداد محدودی از مجموعه نت ها را دارد که به آن گستره یا پهنای صوتی می گویند. یعنی فاصله میان بم ترین تا زیرترین نت، که یک خواننده قادر به اجرای آن است.آواز سنتی ایران چهارچوبی دارد که آن را ردیف آوازی می گویند.